Jedynie miłość jest wieczna

Jedynie miłość jest wieczna

MiastoZaklikow.pl ma zaszczyt przedstawić Pana Józefa Polańskiego tym razem jako autora wierszy.

W twórczości Pana Józefa Polańskiego obejmującej całe jego życie znajduje się trudna do zliczenia ilość wierszy. Jest to twórczość nawiązująca zarówno do twardego rzetelnego patriotyzmu, poprzez poezję życia do poezji lirycznej. Utwory te zasługują na zainteresowanie klasyków.

Szczególne miejsce w sercu autora zajmują wiersze poświęcone miłości do żony Michaliny. Państwo Polańscy przeżyli razem 61 lat. W 2006 roku obchodzili 60-lecia pożycia małżeńskiego. Pan Józef jest dowodem i przykładem dla nas, jako młodszych pokoleń, że jedynie miłość jest wieczna.

Poniżej za zgodą autora publikujemy kilka jego wierszy. Jest to pierwsza publikacja obejmująca jednocześnie kilka wierszy tematycznych, na jaką autor wyraził zgodę. Zachęcamy do lektury i zadumy.

 …

Kochana żono przeżyliśmy

razem 61 lat.

Przed nami był otworem cały świat.

Dziś przychodzą stare lata

szkoda odejść z tego świata.

Cóż pozostała nam tylko modlitwa i skrucha.

Aby godnie oddać Panu Bogu swego ducha.

A gdy umrzemy i pochowają nas

w ciemnej mogile, może ktoś przystanie

i za nasze dusze pomodli się choć

przez chwilę

Wspomnienie                                                  

Jeszcze nie wyschło źródło łez                     

Deszczem płynącym po mojej twarzy          

Jeszcze w gorączce serce jest                       

Wpatrzone w polskiej historii wiraże           

Jeszcze w pamięci żyjesz wciąż                    

Ofiarnym czynem, słowem, gestem             

Jeszcze latarnią jesteś w noc                        

Pochodnią wiary i miłości

Jeszcze spoglądam w oczy Twe

Co Ci je matka dała

Jeszcze opadam cały z sił

Na widok zmarłego Twego ciała 

Smutek

Nawet kiedy już Cię nie ma

Pozostaniesz pomiędzy słowami                 

O ciszy motylach przechadzać się będę      

Nasze wieczory i kamienne brzegi               

Z blond włosów patrzą Twoje oczy

Miłość musiała umrzeć

Stoją na stole smutne róże w wazonie

Już prawie nieżywe, lecz jeszcze czerwone

Skłoniły głowy ku ziemi i płaczą płatkami swymi

Spływają jedna po drugiej łzy krwisto czerwone

Liście już nieco omdlone i kolce już nie tak ostre

W osamotnieniu i ciszy płaczą bo serce złamane

Bo wazon miłości już pusty bez nadziei bez wiary

Oddaję się w skupieniu w objęcia śmierci

Najwierniejszej żony

Fragment wiersza

Tylko smutek

… Gdy idę drogą na cmentarz

To myślę o Tobie najukochańsza

Twoje oczy migoczą niczym duże gwiazdy

Byłaś moim szczęściem i drogowskazem

To Ty mnie nauczyłaś co to jest szczęście i miłość

To tylko Ty Najdroższa. Bo Ty byłaś natchnieniem mojego życia

A dzisiaj leżysz w ciemnej mogile i czekasz na mnie …

Mój przyjaciel

Kiedy dla mnie na świecie

nic już nie zostało,

co by mi drogie było, co by mnie kochało.

Kiedy ojciec i matka i rodzina cała,

do nadziemskich wieczności krain uleciała.

Kiedy Ci, co się kiedyś

przyjaciółmi zwali,

w innych kolejach losu

zmiennymi zostali.

Jeden tylko przyjaciel

pozostał mi stały.

Lecz nie jest to człowiek

jest nim piesek mały.